Na lang zoeken vonden ze de perfecte school. Na een gedegen intake en meerdere gesprekken over hun kinderen, besloten ze gezamenlijk om ervoor te gaan. De weg naar het vinden van een goede school was lang en hobbelig geweest. Soms waren ze onverwachts op obstakels en doodlopende wegen gestuit. Maar deze keer voelde het helemaal goed.
De kinderen, beiden hoogbegaafd en behept met dyslexie, waren ook over bergen en door diepe dalen gegaan. Het besluit een andere school te zoeken voor hen was een noodzakelijke. Uitval van school kwam soms akelig dichtbij.
De nieuwe school wist van meet af aan waar ze aan toe waren met hun kinderen. Verslagen van psychologen en andere hulpverleners waren doorgenomen en handelingsadviezen zouden opgevolgd worden. Ouders wachtten hoopvol af.
Na een paar weken echter kreeg hun jongste weer buikpijn klachten. De klachten waren even weggeweest, maar kwamen met rasse schreden weer terug. Ook begon er tegenzin te komen om naar school te gaan. In het weekend gaf ze op zondagen aan geen zin te hebben in de week die komend was. Steeds vaker ook werd hun jongste spruit thuis erg boos. Soms zo boos dat zij hun oudste spruit aanvloog. En ook moeder mocht eraan geloven. Bijten, krabben, schoppen, schreeuwen. Op school echter was dochterlief het toonbeeld van een voorbeeldige leerling. Ze lette goed op, leek goed mee te doen, was vriendelijk en aardig.
Ouders gingen in gesprek met school. Ze vermoeden dat het geboden onderwijs (nog) niet goed aansloot bij de behoefte van hun dochter. School stond open in het gesprek en gaf aan hun dochter door te willen testen alvorens lesstof aan te passen. Dat vonden ouders prima natuurlijk. Ze wilden niets liever dan dat de lesstof passend zou zijn.
De behoefte van school om eerst door te testen voordat andere leerstof aangeboden wordt lijkt een logische. Want stel dat je stof aanbiedt die te moeilijk is? Wat dan?
Dat laatste blijft voorlopig echter de vraag. Wat dan? Want vooralsnog wordt de lesstof niet (voldoende) aangepast en groeien de lichamelijke klachten van dochterlief. De motivatie om te leren daalt en er ontstaat zelfs meer faalangst en angst voor nieuwe dingen. Is ‘niets’ doen, dan echter beter dan ‘iets’? Hoe lang mag het ‘niets’ doen duren? Dagen? Weken? Maanden?
Welk risico neem je als je stof aanbiedt die te lastig blijkt? Vaardigheden als leren doorzetten, omgaan met fouten, zoeken naar andere oplossingen, plannen en organiseren, leer je het beste wanneer de lesstof nieuw en uitdagend is. Terug schroeven kan altijd nog. Voor dochterlief zou dit een oplossing zijn. Wat er nu gebeurt, werkt namelijk niet. De klachten vermeerderen. Dus laten we een andere weg bewandelen en kijken welk effect dit heeft.
Uit onderzoek is gebleken dat veel hoogbegaafde kinderen onderpresteren op school. Al binnen zes weken na eerste schoolgang blijken kinderen zich te gaan conformeren naar de groep en laten ze niet meer zien wat er in hen zit. Het aanbieden van ander uitdagend materiaal en het compact aanbieden van lesstof is een must voor hen om tot presteren te komen.
Richtlijnen van het SLO (het nationaal expertisecentrum leerplanontwikkeling) geven aan dat 50-75% van de oefenstof geschrapt kan worden en 75-100% van de herhalingsstof. Als dit gebeurt blijft er veel tijd over voor verrijking en verbreding waardoor de kinderen weer tot ontwikkeling komen en beter in hun vel komen te zitten. Dit werkt het beste als er een duidelijk programma is zodat een kind weet wanneer hij/zij aan de verrijkingsstof mag werken. Dit programma moet vaststaan en aangeboden worden ongeacht het wel/niet af zijn van het reguliere werk, werkhouding of cito scores.