Met smekende ogen kijk je me aan. Vandaag mag ik toch wel thuisblijven? “Ik voel me echt niet goed, mama.” zeg je. “Echt waar. Ik heb hoofdpijn en buikpijn en ik voel me echt niet goed. Alsjeblieft, mag ik vandaag thuis blijven?”
Gisteravond begon het al. “Mam, ik wil niet naar bed.” “Ik wil niet slapen.” Meestal is dit een teken dat je iets dwars zit. Een teken ook dat slapen nog lang niet zal gaan lukken. Gisteren begon je 23h00 eindelijk te praten. Daarvoor zat je nog ‘vast’ in je koppie en te piekeren over van alles. Om 23h00 was je eraan toe om het uit te spreken. “Mam, ik moet iets doen met de weeksluiting om school en ik wil het niet. Echt niet. Spreekbeurten en boekverslagen doe ik wel, maar dit niet. Echt niet, mam.” De gedachte aan de betreffende weekafsluiting (die pas over enkele weken plaatsvindt) maakt dat jouw buik samen balt, dat jouw hoofd op hol slaat en dat je blokkeert. Dit heb je vaker. Op een of andere manier komen dingen anders binnen bij jou. Dieper, harder, heftiger. Je doet je best je er tegen te verzetten. Heft jouw hoofd op en treedt alles tegemoet. Toch lukt het soms niet om staande te blijven. Dan komt het zo binnen dat het lichamelijk pijn doet en je tijd nodig hebt om overeind te krabbelen. Dan kijk je me met die smekende ogen aan. “Vandaag, mama, mag ik vandaag thuis blijven?”.
Hoogbegaafdheid gaat vaak samen met hooggevoeligheid. Prikkels komen dan anders binnen in het lichaam en worden anders verwerkt. Onderzoeken laten zien dat dit meetbaar is. Via f-mri kan gezien worden hoe prikkels bij eenieder binnen komen, welke hersengebieden oplichten. Vroeger werd nog wel eens gedacht dat mensen zich niet moesten aanstellen. Doe niet zo gevoelig werd er gezegd. Tegenwoordig zien we dus dat het geen keuze is. Mensen stellen zich niet aan. Prikkels komen gewoonweg anders binnen. Nu er nog mee leren omgaan…